حمیدرضا بهبهانی در مراسم افتتاح مرکز آموزش مدیریت هتل داری گفت: «جاده ساری رشت به طول 600 کیلومتر و با هزینه ای بیش از چهار هزار میلیارد تومان دو طبقه خواهد شد.»
وزیر راه در حالی سخن از آغاز راه اندازی اتوبان دوطبقه 600 کیلومتری ساری ـ رشت می کند که پروژه های بر زمین مانده مهمی دارد که چشم انداز پایان آنها چندان روشن نیست.
به گزارش «تابناک»، شاید سر پرشور شیخ الوزرای کابینه دولت دهم را به رغم سن بالا و به دنبال آن، تجربه بالاترش نسبت
به دیگر وزرا، بتوان یکی از نقاط قوتش برشمرد؛ وزیری که اعتماد به نفس بالایی داشته و هیچ ابایی در به کار بردن کلمات برای انتقال پیامش ندارد، چه آنجا که می گوید: «الان قیمت بلیت قطار از یکدست کله پاچه ارزانتر است»،تا به مردم تفهیم کند که بلیت قطار ارزان است و به زودی گران خواهد شد و بی تکلفی اش، بر خلاف بسیاری دیگر، تصنعی نیست و ریشه در خلقیات ارثی جنوبی اش دارد و نیز این که «در دوره وزارتم همیشه روسفید بودم و حتی روزی در یک فالوده فروشی یکی از شهروندان با تعجب به من گفت: شما وزیر هستید؟ گفتم: بله. او گفت: وزیر که نمی‌آید در فالوده فروشی بستنی بخورد، در حالی که من هیچ گاه خودم را تافته جدا بافته‌ای از مردم ندیدم»، ولی بهبهانی با خلقیاتی که گفته شد، برخی رفتارهایش به شدت جای نقد دارد، به ویژه آنجا که در وعده دادن هیچ ملاحظه ای ندارد.
بهبهانی در حالی روز گذشته، سخن از احداث اتوبان دو طبقه 600 کیلومتری می کند که پروژه 121 کیلومتری آزادراه تهران ـ شمال که کارهای مطالعاتی آن در دهه 50 شمسی انجام شده بود و در سال 1373 عملا وارد فاز اجرایی شد، هنوز به پایان نرسیده است؛ یا پروژه های راه آهن مراغه ـ ارومیه، تهران ـ همدان ـ سنندج، قزوین ـ رشت ـ انزلی ـ آستارا، تبریز ـ میانه، به رغم زمان اعلامی پیشین ـ که باید تا امسال گشایش می یافت ـ هنوز به بهره برداری نرسیده و یا روند اجرای آنها، نشان از عقب بودنشان از برنامه پیش بینی شده دارد.
البته به این لیست، می توان راه آهن شیراز ـ تهران را نیز افزود که به رغم بهره برداری هنوز نتوانسته به مسیری گرهگشا در حمل و نقل مسافران تبدیل شود.
بر پایه این گزارش، آنچه آورده شد، بیشتر شامل پروژه های ریلی بود، در صورتی که به بدقولی های وزارت راه و ترابری ـ به هر دلیلی، اعم از نبود بودجه و یا مشکلات معارض داشتن ـ در زمینه بزرگراه ها، گذرگاه ها، وضعیت نامناسب ناوگان هوایی را نیز بخواهیم بدان اضافه کنیم، بالطبع فهرست بلندی خواهد شد.
با این تفاسیر، پرسش ما از وزیر پرکار و صریح الهجه کابینه دولت دهم این است که بهتر آن نیست به جای ایجاد انتظارات نسبتا رویایی جدید به دنبال پایان پروژه های بر زمین مانده باشد؟
در واقع، با ادبیات آقای بهبهانی ـ که راحتی و صراحت کلام مشخصه های اصلی آن است ـ می گوییم: «آقای وزیر، اتوبان 600 کیلومتری دوطبقه پیشکش؛ شما لطف کنید این اتوبان 121 کیلوتری یک طبقه تهران ـ شمال را به فرجام برسانید».
البته اینکه طرح آقای بهبهانی برای اتوبان 600 کیلومتری دو طبقه ساری ـ رشت با همه ملاحظات فنی و زیست محیطی چقدر ضرورت داشته و امکان پذیر است، موضوعی است تخصصی که آن را به اهل فنش واگذار می کنیم؛ اما هنگامی که برخی پروژه ها، تنها به سبب چند میلیارد تومان تقریبا متوقف شده اند، تدارک هزینه چهار هزار میلیارد تومانی برای این بزرگراه جدید چه توجیهی دارد؟
آیا بهتر نیست در صورت امکان، این بخشی از این بودجه پیش بینی شده را به بزرگراه تهران ـ شمال اختصاص دهید تا این پروژه ای که بنا بر پیش بینی های اولیه، باید در چهار سال پایان می یافت، وارد پنجمین چهار سال خود نشود؟
در هر صورت، ضمن آنکه تلاش های انجام گرفته و برنامه های مهم در دست اقدام وزارت راه و ترابری، نباید از نظر دور داشت، ولی بهتر است آقای بهبهانی و دیگر وزرای دولت در ایجاد انتظارهای بزرگ در جامعه، در حالی که شواهد حکایت از ناتوانی برای تحقق آنها در میان کوتاه مدت و یا میان مدت دارد، محتاط تر عمل کنند.
به عبارتی، بهتر آن است، دولتمردان وقتی وعده دهند که همه لوازم و جوانب اجرای پروژه ها در نظر گرفته شده، تامین اعتبار کرده و چنین وعده هایی را در زمان اجرا بدهند.
گفتنی است، این پروژه 121 کیلومتری که حدود هفده سال پیش با فرض به پایان رسیدن عملیات اجرایی آن در چهار سال، برآورد هزینه 250 میلیارد تومانی را پیش روی خود داشت، اکنون پس از گذشت چندین سال و صرف هزینه‌ای به مراتب بیشتر از رقم برآورد شده اولیه، هنوز هم برای تکمیل شدن به حدود هزار و دویست میلیارد تومان اعتبار دیگر نیاز دارد.http://mahdihashemi.blogspot.com/
وزیر راه در حالی سخن از آغاز راه اندازی اتوبان دوطبقه 600 کیلومتری ساری ـ رشت می کند که پروژه های بر زمین مانده مهمی دارد که چشم انداز پایان آنها چندان روشن نیست.
به گزارش «تابناک»، شاید سر پرشور شیخ الوزرای کابینه دولت دهم را به رغم سن بالا و به دنبال آن، تجربه بالاترش نسبت
به دیگر وزرا، بتوان یکی از نقاط قوتش برشمرد؛ وزیری که اعتماد به نفس بالایی داشته و هیچ ابایی در به کار بردن کلمات برای انتقال پیامش ندارد، چه آنجا که می گوید: «الان قیمت بلیت قطار از یکدست کله پاچه ارزانتر است»،تا به مردم تفهیم کند که بلیت قطار ارزان است و به زودی گران خواهد شد و بی تکلفی اش، بر خلاف بسیاری دیگر، تصنعی نیست و ریشه در خلقیات ارثی جنوبی اش دارد و نیز این که «در دوره وزارتم همیشه روسفید بودم و حتی روزی در یک فالوده فروشی یکی از شهروندان با تعجب به من گفت: شما وزیر هستید؟ گفتم: بله. او گفت: وزیر که نمی‌آید در فالوده فروشی بستنی بخورد، در حالی که من هیچ گاه خودم را تافته جدا بافته‌ای از مردم ندیدم»، ولی بهبهانی با خلقیاتی که گفته شد، برخی رفتارهایش به شدت جای نقد دارد، به ویژه آنجا که در وعده دادن هیچ ملاحظه ای ندارد.
بهبهانی در حالی روز گذشته، سخن از احداث اتوبان دو طبقه 600 کیلومتری می کند که پروژه 121 کیلومتری آزادراه تهران ـ شمال که کارهای مطالعاتی آن در دهه 50 شمسی انجام شده بود و در سال 1373 عملا وارد فاز اجرایی شد، هنوز به پایان نرسیده است؛ یا پروژه های راه آهن مراغه ـ ارومیه، تهران ـ همدان ـ سنندج، قزوین ـ رشت ـ انزلی ـ آستارا، تبریز ـ میانه، به رغم زمان اعلامی پیشین ـ که باید تا امسال گشایش می یافت ـ هنوز به بهره برداری نرسیده و یا روند اجرای آنها، نشان از عقب بودنشان از برنامه پیش بینی شده دارد.
البته به این لیست، می توان راه آهن شیراز ـ تهران را نیز افزود که به رغم بهره برداری هنوز نتوانسته به مسیری گرهگشا در حمل و نقل مسافران تبدیل شود.
بر پایه این گزارش، آنچه آورده شد، بیشتر شامل پروژه های ریلی بود، در صورتی که به بدقولی های وزارت راه و ترابری ـ به هر دلیلی، اعم از نبود بودجه و یا مشکلات معارض داشتن ـ در زمینه بزرگراه ها، گذرگاه ها، وضعیت نامناسب ناوگان هوایی را نیز بخواهیم بدان اضافه کنیم، بالطبع فهرست بلندی خواهد شد.
با این تفاسیر، پرسش ما از وزیر پرکار و صریح الهجه کابینه دولت دهم این است که بهتر آن نیست به جای ایجاد انتظارات نسبتا رویایی جدید به دنبال پایان پروژه های بر زمین مانده باشد؟
در واقع، با ادبیات آقای بهبهانی ـ که راحتی و صراحت کلام مشخصه های اصلی آن است ـ می گوییم: «آقای وزیر، اتوبان 600 کیلومتری دوطبقه پیشکش؛ شما لطف کنید این اتوبان 121 کیلوتری یک طبقه تهران ـ شمال را به فرجام برسانید».
البته اینکه طرح آقای بهبهانی برای اتوبان 600 کیلومتری دو طبقه ساری ـ رشت با همه ملاحظات فنی و زیست محیطی چقدر ضرورت داشته و امکان پذیر است، موضوعی است تخصصی که آن را به اهل فنش واگذار می کنیم؛ اما هنگامی که برخی پروژه ها، تنها به سبب چند میلیارد تومان تقریبا متوقف شده اند، تدارک هزینه چهار هزار میلیارد تومانی برای این بزرگراه جدید چه توجیهی دارد؟
آیا بهتر نیست در صورت امکان، این بخشی از این بودجه پیش بینی شده را به بزرگراه تهران ـ شمال اختصاص دهید تا این پروژه ای که بنا بر پیش بینی های اولیه، باید در چهار سال پایان می یافت، وارد پنجمین چهار سال خود نشود؟
در هر صورت، ضمن آنکه تلاش های انجام گرفته و برنامه های مهم در دست اقدام وزارت راه و ترابری، نباید از نظر دور داشت، ولی بهتر است آقای بهبهانی و دیگر وزرای دولت در ایجاد انتظارهای بزرگ در جامعه، در حالی که شواهد حکایت از ناتوانی برای تحقق آنها در میان کوتاه مدت و یا میان مدت دارد، محتاط تر عمل کنند.
به عبارتی، بهتر آن است، دولتمردان وقتی وعده دهند که همه لوازم و جوانب اجرای پروژه ها در نظر گرفته شده، تامین اعتبار کرده و چنین وعده هایی را در زمان اجرا بدهند.
گفتنی است، این پروژه 121 کیلومتری که حدود هفده سال پیش با فرض به پایان رسیدن عملیات اجرایی آن در چهار سال، برآورد هزینه 250 میلیارد تومانی را پیش روی خود داشت، اکنون پس از گذشت چندین سال و صرف هزینه‌ای به مراتب بیشتر از رقم برآورد شده اولیه، هنوز هم برای تکمیل شدن به حدود هزار و دویست میلیارد تومان اعتبار دیگر نیاز دارد.http://mahdihashemi.blogspot.com/
0 نظرات:
ارسال یک نظر