مقیاس ریشتر
ریشتر مقیاس اندازه‌گیری زلزله‌است که شدت انرژی آزاد شده در زلزله را نشان می‌دهد.
جهت تعیین انرژی آزاد شده توسط هر زلزله رابطه‌ای توسط چارلز ریشتر *[1] و بنو گوتنبرگ *[2] در سال
۱۹۳۵ ارائه گردید که میزان انرژی آزاد شده در کانون زلزله را بر اساس لگاریتم بیشترین مقدار جابه‌جایی افقی ثبت شده توسط لرزه‌نگار مشخص می‌کرد.
زلزله‌های با ابعاد کمتر از ۴ ریشتر، بارها در طول سال اتفاق می‌افتند، اما توسط انسان حس نمی‌شوند و خطری نیز به همراه ندارند. در مقابل، زلزله‌های با ابعاد بالای ۷ ریشتر چندان شایع نیستند و با افزایش شدت زلزله، اثر تخریبی آن نیز افزایش می‌یابد.
از آن‌جا که مقیاس ریشتر یک مقیاس لگاریتمی است، با هر یک ریشتر افزایش، مقدار انرژی موج لرزه حدود ۳۰ برابر بیشتر می‌شود قدرت یک زلزله ۸ ریشتری برابر با قدرت تخریبی انفجار یک میلیارد تن تی‌ان‌تی براورد شده‌است.
خسارت‌های وارده در زمین لرزه‌های دارای درجه یکسان، ممکن است بسیار متفاوت باشد. از این روی ریشتر مقیاس کاملی برای زمین لرزه نیست. در دانش و مهندسی لرزه شناسی معیارهای دیگری نیز وجود دارد. برای بیان مقدار خسارت وارده توسط زمین لرزه از مقیاس مرکالی استفاده می‌شود
پاورقی
* ^ Charles Richter
* ^ Beno Gutenberg
1. ۱٫۰ ۱٫۱ محمدرضا محمدی‌فر. فرهنگ یکاهای اندازهظ گیری. موسسه استاندارد و تحقیقات صنعتی ایران، ۱۳۷۶ چاپ اول.
2. مقیاس ریشترwww.mahdihashemi.blogspot.com
0 نظرات:
ارسال یک نظر