اجراي عايق حرارتي
در اجراي عايق حرارتي نكاتي به شرح زير بايد رعايت گردند:
- در مكانهاي مرطوب بايد از مصرف مصالح نم‌كش مانند پشم چوب و خرده كاغذ پرهيز كرد و در صورت اجبار آنها را با يك لايه نم‌بند محافظت نمود.
- در نقاطي كه امكان آتش‌سوزي وجود دارد، مصرف مصالح قابل احتراق ممنوع است. برخي از اين مصالح را مي‌توان با
مواد ضد آتش غيرخورنده (مانند پشم چوب و خرده كاغذ) آغشته كرد و به مصرف رساند.
- بايد توجه داشت كه پيوستگي عايق و قشر نم‌بند آن حفظ شود.
- چنانچه عايق قطعه‌اي در دو يا چند لايه اجرا شود، جهت قرار گرفتن عايق در هر لايه بايد عمود بر لايه قبلي باشد.
- عايقهاي انباشته معمولاً براي سقفها مناسبند. در موقع مصرف بايد حتي‌الامكان سطح صاف و ضخامت يكنواختي از آنها به وجود آيد.
- عايقهاي نرم در انواع پتويي، قطعه‌اي، توپي و انباشته را بايد به صورت پف كرده به مصرف رساند و از فشرده شدن آنها جلوگيري كرد، زيرا از كيفيت آنها كاسته مي‌شود.
- در مناطق مرطوب و مكانهايي كه امكان نفوذ رطوبت وجود دارد، بايد سطح مجاور عايق به خوبي تهويه شود تا امكان تعريق و تجمع آب تقليل يابد.
- روي سطوح ورقه‌اي پلي‌استايرين نبايد رنگ روغني به كار رود، زيرا خطر آتش‌سوزي افزايش پيدا مي‌كند. سطح اين قبيل مصالح بايد به صورت طبيعي باقي بماند و در صورتي كه رنگ‌آميزي آن لازم شود با يك لايه رنگ متخلخل يا ماده‌اي كه اشتعال را به تأخير اندازد، پوشانده شود.
نحوه اجراي عايق حرارتي در قسمتهاي مختلف ساختمان به شرح زير است:
1- ديوارهاي زيرزمين
ديوارهاي زيرزمين را مي‌توان از بيرون يا داخل گرمابندي كرد، گرمابندي از خارج سهل‌تر است، ضمناً ديوارها و شالوده آنها نيز از يخزدگي مصون مي‌مانند. در اين حالت بايد از صفحات پلي‌استايرين از نوع آب‌بند استفاده شود. عايق ديوارهايي كه از زمين بيرون مي‌مانند، بايد در برابر ضربه و آتش‌سوزي محافظت شوند، براي اين منظور مي‌توان از تخته‌هاي چند لا كه به آنها مواد مناسب تزريق شده، استفاده كرد و روي آنها را با تور سيمي يا رابيتس و اندود سيماني پوشاند و براي جلوگيري از نفوذ رطوبت از بالا با ورق فلزي نظير مس يا فولاد گالوانيزه، برجستگي عايق و قشر محافظ آن را پوشاند، لبه زيرين قشر عايق و پوششهاي آن بر روي خاك اطراف زيرزمين قرار داده مي‌شود. در صورتي كه عايقكاري صحيح‌تري موردنظر باشد، بهتر است در محل برخورد سقف و ديوار نيز عايق ديوار بر روي سقف برگردانده شود. صفحات عايق در قسمت پايين ديوار در نقاط سردسير، بايد به سمت خارج بر روي شالوده برگردانده شوند. بديهي است در صورتي كه شالوده ساختمان پايين‌تر از خط تراز يخزدگي اجرا شود، نياز به اين عمل نيست. چنانچه در نظر باشد از زيرزمين به عنوان محل زيست و كار استفاده شود، گرمابندي از داخل راه حل مناسبي است، گرچه در بعضي مناطق عايقكاري بخشي از ديوار مورد نياز است ولي بهتر است گرمابندي كامل ديوارها از داخل به صورت يكپارچه انجام شود، زيرا عايقكاري قسمتهاي بالاي ديوار، تنها از گريز گرما در قسمتهاي بالا جلوگيري مي‌كند و گرما از قسمتهاي زيرين ديوار به زمين اطراف راه مي‌يابد. در صورتي كه براي عايقكاري داخلي از صفحات پلي‌استايرين سخت استفاده شده باشد، براي جلوگيري از بروز آتش‌سوزي بايد روي آن را با تخته گچي پوشاند.
ديوارهاي زيرزمين هنگامي گرمابندي كامل مي‌شوند كه صفحات عايق، تمام ارتفاع ديوار را بپوشاند، در اين صورت بايد قبل از نصب صفحات عايق، ديوار را نم‌بندي كرد. نم‌بندي را مي‌توان با يك ورقه پلي‌اتيلن يا پوشش متعارف ديگري انجام داد ولي لايه نم‌بند را نبايد از تراز كف محوطه به بالا انجام داد و بايد راهي براي گريز رطوبتي كه اجباراً محبوس شده، از بالاي ديوار وجود داشته باشد. لايه نم‌بند در محل برخورد با كف، بايد به داخل زيرزمين برگردانده شود تا از ورود هواي حاوي بخار به پشت صفحات عايق حرارتي ممانعت به عمل آيد و از تعريق و يخ زدن احتمالي آن پيشگيري شود. صفحات عايق حرارتي بهتر است در محل كف نيز به عرض 30 تا 60 سانتيمتر برگردانده شوند.
كف زيرزمينها و طبقه همكف در قسمت وسط معمولاً نيازي به گرمابندي ندارند ولي در صورت لزوم، گرمابندي همانند عايقكاري پيرامون، به نحوي كه در بالا اشاره شد، با صفحات پلي‌استايرين انجام مي‌شود.
عايقكاري حرارتي كفهاي طبقاتي كه از زير در مجاورت هوا قرار دارند، با مصالحي نظير پشم معدني (يا پشم شيشه و پشم سرباره)، از زير به آساني مي‌تواند انجام شود. چنانچه عايق داراي لايه نم‌بند باشد يا بخواهند آن را نم‌بندي كنند، اين لايه بايد چسبيده به زير سقف يعني در سمت گرم عايق قرار گيرد. سمتي از عايق را كه در معرض ديد قرار مي‌گيرد، مي‌توان با مصالحي از قبيل تور سيمي يا رابيتس پوشاند و روي آن را با ملات گچ يا سيمان اندود كرد.
عملي‌ترين و كم‌هزينه‌ترين راه براي عايقكاري ديوارهاي خارجي، ساختن ديوار به صورت دو لايه با ايجاد فاصله هوايي بين آنها است كه در اين صورت براي ارتباط بين اين دو لايه، بايد از مصالح عايقي نظير پلاستيكها استفاده شود تا از پل زدن Bridging گرما از يك لايه به لايه ديگر جلوگيري شود. جنس لايه‌ها ممكن است از سنگ، آجر، بلوكهاي بتني توخالي و توپر، بتن سبك و سنگين و تخته‌هاي فيبري يا گچي باشند. به لحاظ سازه‌اي ممكن است ديوارها درون قابهايي قرار گيرند و يا مستقلاً و به طور مجزا چيده شوند. فاصله بين دو لايه ممكن است با هوا اشغال شود كه در اين صورت فاصله بهينه از 20 تا 50 ميليمتر خواهد بود.
براي برخورداري از گرمابندي بهتر مي‌توان اين فاصله را با لايه‌اي از عايق حرارتي پر كرد. عرض قطعات عايق را بايد قدري بزرگتر از محل آن بريد تا در موقع نصب، جاي خالي را كاملاً پر كند. قبل از انجام عايقكاري حرارتي بايد مطمئن شد كه تمامي تأسيسات ساختمان از قبيل لوله‌ها، سيمها و كليد و پريز در جاي خود نصب و عايق شده باشند، زيرا در غير اين صورت ممكن است لوله‌هاي آب سرد در مواقع يخبندان بتركند يا هوا از اطراف محل كليد و پريزها به داخل ساختمان نفوذ كند. تركها و درزهاي اطراف درهاي خارجي و پنجره‌ها، بايد كاملاً با مواد عايقي مانند الياف كنفي قيراندود بسته شوند تا امكان نفوذ هوا از آنها وجود نداشته باشد.
مصالح عايق صلب را مي‌توان در سطح خارجي ساختمان، نصب و روي آن را نماسازي كرد. اين نماسازي مي‌تواند يك تيغه آجري يا بلوكي نمادار، رابيتس يا تور سيمي به انضمام اندود سيماني باشد. بين عايق و مصالح نماسازي بايد فاصله هوايي حدود 25 ميليمتر ايجاد گردد. عايقكاري حرارتي ساختمان را از سمت داخل نيز مي‌توان انجام داد و روي آن را با تخته گچي يا تور سيمي يا رابيتس و اندود پوشاند و تزئين كرد.
4- عايقكاري بامها و سقفها
بامها ممكن است به سه روش اجرا شوند، بامهاي با شيب كم يا تخت، بامهاي با شيب زياد كه شيبmahdihashemi.blogspot.com آنها از زير سقف نيز ديده مي‌شود و بامهاي شيبدار با فضاي زير شيرواني و سقف دو پوشه.
گرمابندي بامهاي تخت و كم شيب با انواع عايقهاي صلب بر روي سقف انجام مي‌گيرد و لايه نم‌بند روي آن اجرا مي‌شود. گرمابندي بامهاي شيبدار كه شيبشان از زير نمايان است، نيز به همين روش اجرا مي‌شود. راه حل ديگر براي اين قبيل بامها استفاده از قطعات عايق صلب در بين تيرچه‌ها است، در اين حالت فاصله هوايي بين بام‌پوش و عايق به منظور تهويه، پيش‌بيني شده و روي عايق از زير سقف نيز با مصالحي نظير تخته گچي يا توري اندود پوشانده مي‌شود.
عايقكاري حرارتي بامهاي شيبدار دو پوش مستقيماً بر روي سقف كاذب و بين تيرچه‌هاي آن انجام مي‌گيرد، انواع مصالح عايق به صورت قطعه‌اي، پتويي و انباشته را مي‌توان در اين سقفها به كار برد. چنانچه عايق داراي لايه نم‌بند باشد، اين لايه بايد در سمت داخل (طرف گرم) ساختمان قرار گيرد.
عايق حرارتي سقف بايد تا روي ديوار خارجي امتداد يابد، ولي بايد دقت شود كه راه عبور لوله‌هاي تأسيسات، هواروها، دودكشها و مانند اينها را مسدود نكند، انتهاي قطعات بايد محكم به هم فشرده شوند، به قسمي كه عايق يكپارچه‌اي حاصل شود. در مكانهاي نصب چراغ سقفي توكار در سقف كاذب، تا فاصله 75 سانتيمتري اطراف را نبايد عايقكاري كرد، زيرا افزايش دماي اطراف چراغ ممكن است باعث آتش‌سوزي شود. جاسازي محل چراغ را كه عايقكاري نشده است، بايد با مصالحي مانند تخته گچي به شكل يك جعبه انجام داد و سپس مبادرت به عايقكاري اطراف و روي آن نمود. اطراف محل عبور دودكش نيز بايد با مصالحي عايق شود كه آتش نگيرد. عايقكاري محل دريچه دسترسي به بالاي سقف كاذب نيز بايد با دقت و همانند محل چراغها صورت گيرد، به علاوه هوابندي اطراف دريچه نيز ضروري است. پس از اتمام عايقكاري پيرامون سقف و محل ديوارهاي خارجي، روي لبه‌هاي افقي (يا مورب) و كناره‌هاي قائم عايق را بايد با قرار دادن قطعاتي از چوب، تخته لايي، فيبر يا مقوا در بين تيرچه‌ها پوشاند، به اين ترتيب علاوه بر جلوگيري از جابه‌جا شدن قطعات عايق، مي‌توان مطمئن شد كه مانعي بر سر راه تهويه فضاي بالاي سقف كاذب وجود ندارد.
5- عايقكاري درها و پنجره‌ها
دور محل درهاي خارجي و پنجره‌ها بايد كاملاً درزبندي شود، علاوه بر اين، هوابندي بازشوها نيز به جلوگيري از اتلاف انرژي كمك مي‌كند. در اقليمهاي بسيار سرد يا بسيار گرم كه گرمايش يا سرمايش پرهزينه است، تعبيه در و پنجره دو شيشه و حتي سه شيشه توصيه مي‌شود. به جاي پنجره دو شيشه مي‌توان از دو پنجره تك شيشه نيز بهره گرفت. پيش‌بيني يك فيلتر شامل دو در ورودي با يك فاصله مناسب به جاي يك در ورودي نيز توصيه مي‌شود. همچنين در اين اقليمها بايد سعي كرد حداقل بازشو براي درها و پنجره‌ها پيش‌بيني شود. نظر به اينكه تابش آفتاب در فصل تابستان در اقليمهاي گرم باعث افزايش بار سرمايش ساختمان مي‌شود، بهتر است از شيشه‌هاي رنگي گرماگير در ساختن پنجره‌هاي اين مناطق استفاده شود، در مورد پنجره‌هاي دو يا سه شيشه، نصب يك شيشه رنگي در خارج پنجره كافي است. لازم به يادآوري است كه استفاده از در و پنجره هوابندي شده و چند شيشه علاوه بر تأمين آسايش حرارتي، آسايش صوتي را نيز در بر دارد. بعضي درها و پنجره‌هاي چند شيشه‌اي فلزي، طوري طراحي شده‌اند كه قسمت داخل و خارج پنجره از فلز است، ولي ارتباط اين دو با قطعات پلاستيكي تأمين مي‌شود تا هدايت گرما بين داخل و خارج پنجره به حداقل برسد. فرار گرما از پنجره‌هاي دو شيشه، حدود نصف پنجره‌هاي تك شيشه است. ”منطقه سرد“ در اطراف آنها از بين مي‌رود و خط تعريق روي آنها كاهش مي‌يابد، فاصله شيشه‌ها در اين پنجره‌ها حدود 5 ميليمتر بوده و با هواي تميز بدون بخار آب، پر و درزبندي شده است. فاصله پنجره‌هاي دوتايي معمولاً حدود 50 ميليمتر است اين پنجره‌ها بايد طوري طراحي شوند كه تعريق در آنها صورت نگيرد و تميز كردن شيشه‌ها از داخل به راحتي ميسر باشد، اگر فاصله شيشه پنجره‌ها به 200 ميليمتر برسد، تغييري در ميزان عايق حرارتي بودن آنها پيدا نخواهد شد، اما براي صوت عايق بهتري به وجود خواهد آمد.
www.mahdihashemi.blogfa.com
0 نظرات:
ارسال یک نظر